دستی بر آر

توی رخت‌خوابم دراز کشیده‌ام؛ دمرو! و این خوب نیست. از بچگی یادمان داده‌اند که دمرو نخوابیم. و من از همان بچگی عادت دارم که تلاش کنم برای دمرو نخوابیدن؛ و البته معمولا پیروز نبوده‌ام. گاه‌گاهی که دمرو نمی‌خوابم صبح حال بهتری دارم. اما این روزها اصلا حالم خوب نیست. خدا را خوش می‌آید که آن آقای دکتر، و قبل از آن کارشناس رشته و قبل‌تر از آن، معاون تحصیلات تکمیلی دانشکده را لعن کنم؟ هر کدام چند روزی کارم را عقب انداختند. سومی حدود ۱۰ روز؛ دومی حدود دو هفته و اولی سه هفته. مجموع این حدودا ۶ هفته، مرا اردیبهشتی کرد. البته که ماه تولدم را نمی‌گویم. از اول اردیبهشت دوره آموزشی سربازیم شروع می‌شود. و من دوست داشتم از اسفند به سربازی برم. هم هوای بهتری داشت، هم به ماه رمضان نمی‌خوردم و هم آنکه دو ماه کمتر علاف می‌شدم.

شرایط سختی است. برای چندین جا رزومه فرستادم. اما خب چه کسی به جوانی که منتظر سربازی است کار می‌دهد. "تا بیای کار یاد بگیری باید بری"؛ و راست هم می‌گویند. هر جا بروم، قبل از آنکه مسلط شوم، دوران سربازی آغاز می‌شود. 

این فاصله دانشگاه تا سربازی اصلا خوب نیست. نه کسی درکت می‌کند و نه سرگرمی خاصی هست. قبل از شروع این دوران، کلی برایش نقشه کشیده بودم. نگارش کتاب و مقاله. اما هیچ‌وقت از کار فردی لذت نمی‌برم. کار دسته‌جمعی را می‌پسندم. اما یار و همراهی ندارم. دوستانی بودند که مع‌الاسف همه تو زرد از آب درآمدند. فرد جدیدی را هم پیدا نکردم. حوصله‌ام سر می‌رود وقتی می‌خواهم به‌تنهایی پژوهش کنم. گاهی می‌گویم بخوان برای رتبه یک دکتری. اما کدام دکتری؟ که چه بشود؟ آخرش چه؟ فوق‌فوقش یک استاد تمام بشوم با ده‌ها جلد کتاب و صدها مقاله که گره از کار هیچ بنی‌بشری باز نمی‌کند. دکترا واقعا برایم جذاب نیست. خواهرم مصر است که به خارج بروم، اما کدام خارج؟ برای چه؟ برای که؟ 

هیچ انگیزه‌ای ندارم. از شروع سربازی نمی‌ترسم، اما از پایانش چرا. بعد از سربازی چه کنم؟ استخدام می‌شوم؟ استخدام کجا؟ با چقدر حقوق؟ برای کدام زندگی؟ 

چقدر بی‌هدف شده‌ام این روزها؛ بی‌هدف و بی‌حوصله... من و چه به این نوشته‌ها؛ همه‌اش از بیکاری است؛ بیکاری و بی‌حوصلگی...

زندگی سخت نیست، سختش کرده‌ام. 

آن کسی که باید باشد، همو نیست. همه هستند، خیلی‌ها هستند. اما "او"یی که باید، پیدایش نیست. و من نمی‌دانم "او" کیست.

و ای شهید؛ ای آنکه بر کرانه ازلی و ابدی وجود برنشسته‌ای، دستی بر آر و ما قبرستان‌نشینان عادات سخیف را نیز از این منجلاب بیرون کش...

 

نوشتن...

نوشتن یکی از لذات برتر دنیاست. نمیدانم، شاید یکی از آپشن های بهشت، همین نوشتن باشد. نوشتن را مترادف با خالی شدن مغز از هر آنچه که غیر لازم است می دانم. البته این بخشی از نوشتن است. بخش دیگرش ارائه مکتوب است. نوشتن هم علفهای هرز مغز را از بین می برد و هم پرورش دهنده دانش مفید. نوشتن دانش موجود را نظم می دهد، ساختار بندی می کند، شکیل می کند. بخش های خالی پازل دانش را نشان می دهد و البته نوشتن، نویسنده را عاشق می کند. بله درست نوشتم. نوشتن معجون عشق است. عشق به دانستن، عشق به عاشقی کردن. می دانم؛ آنانی که مرا می شناسند قطعا با خود خواهند اندیشید که مرا چه به این حرفهای رمانتیک! اما خب، قرار نیست همه وجودم را به همه افراد نشان دهم. البته خودم هم می دانم که آدم رمانتیکی نیستم. ولی نوشتن مرا عاشق می کند. عاشق آنچه می نویسم. عاشق آنچه می دانم و عاشق آنچه که باید بدانم. «اقرأ کتابک» فقط برای روز قیامت نیست. برای همین دنیاست؛ حداقل برای همین دنیا هم هست. نوشتن به ما می گوید که چه می دانیم، چه چیز را نمی دانیم و چه چیز را باید بدانیم. شاید حتی بگوید که چه چیز را بهتر است که ندانیم.

نوشتن، معرف آدمی است به خودش. نوشتن باعث خودیابی است و این خودیابی منشا هر آنچه که باید بشویم. پس بنویسید. هر آنچه که را باید بنویسید. و البته بدانید که بایسته های نوشتنی از نبایسته ها بسیار بیشتر است.

نوشتن تاریخی است که آیندگان باید بخوانند.

اوصیکم به نوشتن....