بعضی‌ها از من بدشون میاد. کاملا به این بعضی‌ها حق میدم. ولی به خودم هم به خاطر اون رفتاری که انجام دادم حق میدم؛ باید انجام می‌دادم.
در اینجا هم من حق دارم که رفتار خاصی رو انجام بدم, و هم اونا حق دارن که از من متنفر بشن.
این یک دو‌گانه‌ی خاص در زندگی اجتماعی انسان است؛ دوگانه‌ای ناشی از نبود شفافیت و خودافشایی...
این یک باگ انسان اجتماعی است...!
این روزها در حال انجام چه کاری هستم؟ خب خیلی کارها؛ برای کنکور دکتری میخونم، یه کتاب رو دارم جلو میبرم. دو تا مقاله هم هست. سربازم که هستم و روی زبان هم کار میکنم. ضمن اینکه نمیتونم تو فضای مجازی نباشم. از همه مهمتر میخوام کار تدریس رو هم شروع کنم ان شاءالله. در همین لحظات هم دارم بازی بارسلونا با یه تیم دیگه رو میبینم که نمیدونم اسمش چیه! اون تیمه یه موقعیت خیلی خطرناک داشت که البته گل نشد. دلم برای اون کودک طرفداری که نیم خیز شد تا گل تیم محبوبش رو ببینه ولی نشد هم سوخت. البته که تصویر تلویزیون چنین کودکی رو نشون نداد. ولی حدس میزنم چنین اتفاقی افتاده باشه. مع الوصف؛ چیزی که مهمه اینه که عین آهو تو گل گیر کردم و نمیدونم دقیقا باید چه خاکی تو سر دشمن بریزم. کار زیاد است، زمان کم است و همت نیز! لیکن باید کاری کرد. هر دفعه که فال حافظ میگیرم بهم میگه آینده ات کاملا به همتت بستگی داره ولی طائر قدس همراهته. همت ندارم ولی وجود طائر قدس رو تو زندگیم کاملا حس میکنم؛ برخلاف اون کودکی که طائر قدس همراهش نبود تا گل تیم محبوبش رو ببینه و من حدس میزنم آخر بازی با چشمی اشک بار به خاطر باخت تیمش ورزشگاه رو ترک کنه. ولی اگر بدونیم که حتی قهرمانی جهان هم مفت نمیارزه، به این نکته عمیق پی خواهیم برد که با نتیجه یه بازی تو لالیگا نمیشه قضاوت کرد که آیا طائر قدس همراه اون کودک هست یا خیر. از کجا معلوم شاید بعد از گریه هاش، باباش براش بلیت فیلمی که دوست داشت رو بخره که اگر تیمش میبرد این بلیت خریداری نمیشد.
در هر صورت من شادم و از شادی خود دلشادم. و نیز گور بابای دنیا و ما فیها...
فقط نمیفهمم چرا آبجی ستاره هر بار صدای منو میشنوه میگه اشتباه گرفتی! و نمیدونم چرا خودمو بهش معرفی نمیکنم. شاید میترسم که دوباره بهم بگم «به جا نمیارمت»...
الان بارسلونا یه موقعیت عالی داشت که گل نشد. پس شاید طائر قدس همراه کودک این یادداشت باشه...
یادمه نسرین پناهی 4 سال پیش بهم گفت که قبولی تو ارشد تازه اولین قدمه؛ پس من هنوز نوسفرم
همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس
که دراز است ره مقصد و من نوسفرم
«حافظ» اولین شخصیت مجازی من بود؛ و شاید هم آخرینش. در طول این هشت سالی که با فضای مجازی آشنا شدم همیشه سعی کرده‌ام که حافظ بمانم.
حافظ در واقع شخصیت آرمانی من است؛ شخصیتی که دوست دارم در فضای واقعی هم شبیه آن باشم. اما به هزار و یک دلیل هیچ‌گاه نتوانسته‌ام واقعیت خود را با حافظ یکی کنم.
البته نمی‌گویم از حافظ خیلی ضعیف‌ترم اما تا حافظ شدن فاصله کمی هم نمانده.
شاید یکی از دلایلی که از واقعی شدن روابط مجازیم میترسم همین تفاوت نسبتا زیاد بین علی و حافظ باشد...
تا یار که را خواهد و...
شاید فقط چند سال پیش به این اندازه که امروز دلم برای توییتر تنگ شده، آن روزها هم دلم برای شبکه اجتماعی مهریماه تنگ شده بود.
اواخر مرداد بود، یا اوایل شهریور؛ به گمانم اوایل شهریور که وبسایت مهریماه بر خلاف قول مدیرانش که قرار بود پس از مدتی کوتاه بابت تعمیرات دوباره بازگشایی شود، برای همیشه بسته شد تا علی بماند و آبجی ستاره و روحان؛ همه رفته بودند...
روزهایی که آبجی ستاره نمیومد، واقعا دنیا برام تنگ و تاریک میشد؛ و امروز نیز..... دلم برای توییتر تنگ شده است. ولی یک فرقی هست میان امروز و آن روز؛
آن روزها جوانتر بودم و امروز سنی ازم گذشته که طاقت مرا می کاهد؛ آن روز کم تنها میماندم، ولی امروز کاملا تنهام و این نیز مزیر بر علتِ دلتنگی است.
چقدر این روزها غر میزنم؛ بلی من دیگر حوصله تحلیل ندارم، چون نمیدانم چه خواهد شد. میدانم همه چیز روشن خواهد بود، اما نمیدانم چه مسیری در پیشم است و همین امر به نوبه خود مرا می رنجاند. بسیار صبر باید مرا...
و خداوندی که در این نزدیکی است...
خلاصه که بماند چه کسانی امروز میتوانستند در کنارم باشند و نیستند؛ از آبجی ستاره و روحان و نسرین و مهتا بگیر تا حتی دکتر «ل.آ»...
اینکه چرا اسم این دکتر گرانقدر رو به صورت مخفف میارم مهمه؛ خیلی مهمه، ولی خب بین خودم و خودش خواهد ماند.
....
چقدر بد مینویسم؛ اصلا راضی کننده نیست. نه سبک نوشتاری ام، نه محتوای نوشته هایم، اصلا دوست ندارم وقتی کسی وارد وبلاگم میشود با مشتی یادداشت حاوی «غر» مواجه بشود؛ ولی خب «از کوزه همان برون تراود که در اوست»؛ فعلا هم اوضاع من این شکلی شده...
حتما به روزهای خوب خودم باز خواهم گشت.
دعایم کنید:)
به زودی متونی به انگلیسی مینویسم و به اشتراک میگذارم
فکر کنم برای ارتقای مهارت نداشته ام در زبان انگلیسی موثر باشد...
مولایمان علی (ع) فرمود که خود را در کارهایی بیاندازیم که از آنها میترسیم. واقعیت این است که حتی برای کسانی که دایره لغات گسترده ای دارند، گرامر را خوب بلدند و در 3 مهارتِ شنیدن، صحبت کردن و خواندن توانا هستند، همواره نوشتن ترسناک بوده است. من از ترسناکترین وجه زبان انگلیسی شروع خواهم کرد.
خدایمان برکت دهاد تا رستگار شویم...
«تندروی» و «میانه‌روی» ادبیات سیاسی #دشمن است
خیلی دوست دارم حول مبحث جامعه‌شناسی تندروی و رابطه‌اش با قدرت کار کنم.
فقط همین‌قدر باید بگم که با سیب‌زمینی‌ها به هیچ‌جا نمی‌رسیم.
هر تمدنی, هر نظامی, هر تفکری روی شانه‌های تندروها به حرکت در میاد؛ جلو میره؛ به قدرت می‌رسه؛ پیروز میشه و پرچم خودش رو تو افق می‌کوبه.
اما هر زمان که پرچم به دست سیب‌زمینی‌ها بیفته بر زمین خوردنش دور نخواهد بود.
سیب‌زمینی‌ها آرزوی دشمنان هم تفکر و مکتبی هستند.
به سیب‌زمینی‌ها دل‌خوش نباید کرد.
نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
نه هر که آینه سازد سکندری داند
نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست
کلاه داری و آیین سروری داند
حافظ
تمام ذهنم درگیر سه نفره؛
اولیش دکتر «ل.آ » است که گرچه گاهی ساعتها بهش فکر میکنم ولی واقعیت اینه که باورش ندارم. مطمئنم خیلی زودتر از اون چیزی که ادعا میکرد بیخیال همه چیز میشد. ادعا کرد ثابت میکنه با همه فرق داره ولی خب نشد، فرصت نشد...شاید نخواست، شاید نخواستم..و هزار شاید دیگر...
نفر دوم دوستی بود که بهم تهمت زد ولی خب خدای من باز هم هوامو داشت، و مکر اون نامرد باعث شد خیلی از اتفاقات خوب برام بیفته. خدا رو شکر میکنم بابت این موضوع. اما این سوال برای ابدیت تو ذهنم میمونه که سود اون دوستِ سابق از خراب کردن من چی بود؟
نفر سوم هم مثل همیشه «آبجی ستاره» است که هر روز و هر روز و هر روز بهش فکر میکنم و هر دفعه و هر دفعه و هر دفعه ذهنم عمیقتر بهش میپردازه و البته هر مرتبه هم بدون دست یافتن به هیچ جوابی خسته و درمانده سعی میکنه از فکر آبجی ستاره بیرون بیاد.
این سه نفر تمام ذهن مرا پر کرده اند....
خیلی کم پیش میاد که حوصله نوشتن نداشته باشم
الان یکی از اون وقتهاست. قاعدتا شمای خواننده با خودت میپرسی که اگر حوصله نداری پس چرا داری مینویسی؟
جوابش اینه که الان حوصله نوشتن تحلیلاتم حول یک موضوع رو ندارم. دلم میخواست یکی باشه باهاش حرف بزنم. که وقتی پیام میده سروتونین خونم بره بالا. قبلا افرادی رو داشتم ولی الان ندارم. و البته که به شدت بهش نیاز دارم. سن که میره بالا، آدم بیشتر تنهاییش رو احساس میکنه. اینکه همدم و مونسی نداری که سرتو بذاری روی شونه هاش و ازش بخوای برات حرف بزنه. حرف بزنه و فقط صداش آرومت کنه. البته خب قبلا هم چنین آدمی رو نداشتم. باورتون میشه تا حالا سر روی شونه هیچکسی نذاشتم؟ حتی مادرم، حتی پدرم...و این هم قاعدتا از خوش شانسی نیست
ولی خب فعلا احوالات ما همینجوریه.
بالاخره یه روز خوبی هم میاد که چنین فردی در کنارم باشه.
یه حسی ته دلم دارم که مطمئنم تا اون حس رو بیرون نکنم، اون زمان هم از راه نمیرسه...
ولی خب خدا بزرگه...خدای من، هم بزرگه، هم کریمه، هم حکیمه و هم مطمئنم منو خیلی دوست داره...
شایدم دلش میخواد سرم رو فقط روی شونه خودش بذارم..
خب آقا خدا، بسم الله؛ بیا پایین، بیا که من خواهان توام
همه چیو سپردم به حضرت خدیجه (س)؛ همه چیز از روز دهم ماه مبارک رمضان شروع شد؛ سالروز وفات حضرت ام المومنین...
دلم شکست و ازشون خواستم برام مادری کنن...
خیلی از وقایع زندگیم رو انگار خودشون دارن جلو میبرن
و چقدر خوشحالم من:)
همیشه برام سوال بوده که چرا «آبجی ستاره» و «داداش روحان» و «نسرین» و «مهتا» و دیگران و مخصوصا سه نفر اول و مخصوصا نفر اول یعنی آبجی ستاره، اینقدر کمکم کردن تا پیشرفت کنم. مگر در من چه چیزی دیده بودند که بیش از دو سال برام وقت گذاشتند تا اولا خودم را باور کنم و ثانیا همت کنم تا بتونم قدمی از قدم بردارم و با مطالعه و تلاش و کوشش زندگی نکبتی قبلی رو رها کنم و وارد یک مرحله روشنتر و زیباتر بشم. همیشه برام سوال بوده و گویا هیچوقت هم جوابی براش پیدا نمیکنم. اصلا شما بگو که من سرشار از استعداد و توانایی و هوش و ذوق هستم. خب؛ چه ربطی به اونها داشت؟ چرا اون 4 نفر و چندین نفر دیگه، باید کمک میکردن تا کسی که هیچوقت از نزدیک ندیدنش پیشرفت کنه؟ و سوال مهمتر چرا وقتی که زمان محصول دادنم رسید، ترکم کردن. نسرین پناهی آخرین بار 14 شهریور 93 برام پیام گذاشت و بعد از اون دیگه هیچوقت ندیدمش. با مهتا هم آخرین بار شهریور 94 صحبت کردم. با آبجی ستاره هم آخرین بار 13 مهر 96 و داداش روحان هم..یادم نیست. شاید دی یا بهمن 96 بود که آخرین بار صداشو شنیدم. خیلی وقته گوشیشون خاموشه. جدی کجا هستند؟ اون همه برام وقت گذاشتند که ترکم کنند؟ واقعا چه نیازی بود؟ برای رضای خدا؟ باور نمیکنم.
چند روز پیش به آبجی ستاره تو تلگرام پیام دادم. بهم گفت «به جا نمیارمت». میفهمید دوستان؟ آبجی ستاره ای که از همه دنیا بیشتر دوستش داشتم، به من گفت به جا نمیارمت. اولش که باور نمیکردم ولی بعدش که سرگیجه ابتدایی از بین رفت، تازه انگار خاطرات سالهای 90 تا اواخر 92 برام زنده شد. ثانیه به ثانیه اش...
فعلا به کل دنیا بی اعتمادم...با هیچکسم میل سخن نیست، تا زمانی که نتونم تحلیل درستی از ماجرا داشته باشم وضع همین خواهد بود.
تا خدا چه بخواهد...
